Gerard Sloots (83) coördineert met veel plezier het vervoer binnen de Stichting Vrijwillige Hulpdienst Vaassen. Hij staat tevens voor het verrichten van kleine klusjes op divers gebied. Zijn drive? “Iets voor een ander doen verrijkt je eigen leven. Het goede gevoel dat je eraan overhoudt is tevens een teken daarvoor dat je niet onbaatzuchtig handelt.”
De laatste woorden ontleent hij aan de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Hij is een enthousiast afnemer van zijn woorden die getuigen van een scherpe kijk op het leven.
Gerard verhuisde op zijn 67ste naar de Woestijnweg in Vaassen. “Dat is op die leeftijd geen gemakkelijke stap. We hebben ons hier snel thuis gevoeld. Een verdienste vooral van mijn echtgenote die sterke contactuele eigenschappen bezat. De verhuizing van Leek naar de Veluwe werd ingegeven door de wens om wat dichter bij de drie kinderen te wonen. Helaas overleed mijn oudste dochter vrij snel daarna op 41-jarige leeftijd. Enkele jaren geleden is mijn vrouw me ontvallen. Ik denk dat het vrijwilligerswerk dat ik voor de hulpdienst doe me heeft geholpen bij de verwerking van het verlies.”
Niet overwogen toen om naar de omgeving van IJlst of Nijmegen te verhuizen waar uw dochter en zoon wonen?
“Nee, dat mocht ook niet van de buren. Het is natuurlijk verre van gemakkelijk. Het leven heeft me geleerd niet voor moeilijkheden weg te lopen. Die komen op enig moment weer terug en dan is het oplossen nog een stuk moeilijker. Misschien helpt mij het luisterend oor, wat ik op mijn beurt ervaar bij goede vrienden. Mensen hebben mensen nodig. De muren komen niet op me af. Het heeft er ook mee te maken dat ik altijd muziek op heb staan, zelfs als ik in de tuin ben. Dan kom ik nooit in een stil huis terug.”
Overal waar Gerard en zijn vrouw woonden, in Kampen, Bedum en Leek, hebben ze vrienden voor het leven gemaakt. Nergens was het een probleem om ergens thuis te raken. “Je brengt jezelf mee”, is zijn verklaring.
Behulpzaam
Vrij snel na hun verhuizing naar Vaassen, zo’n zestien jaar geleden, pakte de familie Sloots de koe van het vrijwilligersweg bij de horens. “Mijn vrouw nog meer dan ik. Ik werd scriba bij de Tabernakelkerk; zij werd lid van een Vrouwenvereniging, zong bij de Cantorij en speelde badminton. Via de kerk kwam ik in aanraking met de vrijwillige hulpdienst. Daar administreer ik het bezoek aan zieken- en verzorgingshuizen. Zet schema’s op in die gevallen dat het vervoer soms vele jaren beslaat. De eerste rit naar een nieuw adres maak ik zelf.”
Gerard staat in zijn omgeving bekend als een man met twee rechter handen. “Och dat vind ik wat overdreven. Ik regel dingen bij mijn buurvrouw die als veel oudere mensen niet digitaal is meegegroeid. Ik Voor de stichting sluit ik een regenpijp, regel wat met een regenton, help mensen die een mobieltje aanschaffen en ben het mannetje voor het elektrisch. Alleen hang ik geen lampen op, want als je op mijn leeftijd bent aangekomen moet je niet meer op een trap willen staan.” De stichting is maar wat blij met zijn hulpvaardigheid. Ze willen er niets van weten als hij de vraag opwerpt of hij inmiddels niet te oud is.
“Och, het is een wisselwerking. Het begint sociaal met de reikende hand en het eindigt egoïstisch met het plezier dat het je geeft”, sluit hij nog één keer aan bij De Wachter.
