KOP: Anja Gorkink geeft Albanië hoop

Aangestoken door haar zus en zwager  Marian en Peter die er werken in het veld zet Anja Gorkink begin jaren twintig de schouders onder de inzameling van goederen namens de stichting Hoop voor Albanië. Ze is de spin het web van een groep met  zo’n 25 vrijwilligers onder wie  een vaste kern  van vijf personen die ervoor zorgen dat  vrachtwagens vol goederen ‘die kant op kunnen gaan.’

Ze organiseert het traject vanaf het aanbod van de goederen totdat het de vrachtwagen in gaat. Vorig jaar gingen er negen vrachtwagens naar Albanië. Goederen bestemd voor mensen die aan de rand van de samenleving verkeren.

“Ik ben  blij dat we dankzij de buurtvereniging opslagruimte in de Zuukerschool hebben verkregen. Helaas wordt die volgend jaar gesloopt en dat brengt voor ons een speurtocht naar een geschikt alternatief met zich mee”, verzucht ze. Met eerst nog de vraag waarom we haar hebben benaderd omdat ze ‘maar één ding’ aan vrijwilligerswerk doet. Dat antwoord is simpel: omdat ze ondanks haar persoonlijke omstandigheden  dat ‘ding’ kan doen met behulp van mensen om haar heen.

Schrik
Inmiddels is ze twee keer in Albanië geweest. “Ik ben heel erg geschrokken van de armoede in het land. Mensen hebben een tekort aan van alles, wonen in piepkleine huisjes, daarbij schieten je de tranen in de ogen. Het geeft me een extra prikkel om met dit werk door te gaan.”

De goederenstroom zwelt aan. “We krijgen spullen van alle kanten. Het is puur mond op mond reclame. In goed overleg zorg ik dat er mensen zijn om het in ontvangst te nemen. Er is goed overleg met de organisatie in Tirana.

De noodlijdende bevolking kan  middels een pastor  of sociaal werker  een verzoek om goederen indienen. Het gaat om spullen ten behoeve van bewoners,  scholen, kinder- en weeshuizen, kraamklinieken. Het betreft kleine meubelen, matrassen, bedden- en linnengoed, incontinentie materiaal, medische hulp- en verbandmiddelen, kraampakketten, producten voor persoonlijke verzorging.,servies/bestek/keukengerei en bedden, muziekinstrumenten enzovoort.

Zelfredzaamheid
“Wanneer de lege vrachtwagen van de stichting in Epe komt, is het hard werken voor het opladen. De goederen moeten vanaf de opslagruimte naar de vrachtwagen te worden gedragen,die op afstand aan de weg staat.

Het gehele vervoer gebeurt door vrijwilligers. Ze slapen in de truck uit veiligheidsoverwegingen.

Onder leiding van mijn zwager leert de bevolking om hun huizen te onderhouden, om aardappels  en groenten te verbouwen en voor zover mogelijk in eigen levensbehoefte te voorzien. Het is een land waarin men  zogezegd nooit van een dubbeltje een kwartje wordt, ieder op zich en er is angst dat schaarse bezit wordt weg gekaapt. Het inbrengen van structuur is een kwestie van lange adem waarbij de voortdurende politieke onrust een sta in de weg vormt.”

Volgend jaar komen zus en zwager weer in Nederland wonen. Die hebben inmiddels vier kleinkinderen en willen daar wat meer tijd aan kunnen besteden. De werkzaamheden voor Hoop voor Albanië zetten ze in Nederland voort.

En In het verlengde daarvan zegt Anja:”Voorlopig  denk ik niet om ermee te stoppen.”

Zie de site www.hoopvooralbanie.nl

EpeVertelt! Stilema

EpeVertelt! is een rubriek waarbij EpeDoet! mensen uitnodigt die vertellen over het vrijwilligerswerk dat zij doen. Deze keer gingen we in gesprek met Peter en Harold. Harold is werkbegeleider en Peter is al jaren actief als vrijwilliger bij Kringloopcentrum Stilema in Vaassen. Hij Peter vertelt: “Ik wil hier niet meer weg. Er is een goede sfeer.Dat maakt het werk erg leuk.”

Op dit moment vind je Peter bij de inname van de spullen. Hij zegt: “De inname is eigenlijk het visitekaartje van Stilema, klantvriendelijkheid is erg belangrijk.” Bij de inname neemt hij spullen aan die ingeleverd worden en sorteert deze. Soms is het zo dat iets niet ingenomen kan worden. “Dan vertel ik mensen altijd waarom dit zo is. Indien nodig kunnen we hier altijd terugvallen op de werkbegeleider.”De meeste mensen zijn heel dankbaar voor de inname van spullen. “Het is waardevol werk om te doen”, vertelt Peter. En er worden heel wat spullen ingenomen bij Stilema. Denk aan spullen die weer verkocht kunnen worden in de winkel zoals boeken, kleding of elektra maar ook andere spullen die circulair zijn. “We proberen hiermee te voorkomen dat we grondstoffen weggooien”, aldus Harold.

Het vrijwilligerswerk is voor Peter wel veranderd in al die jaren. Zo ging hij eerder met de vrachtwagen mee om spullen bij mensen thuis op te halen. Hij vond dat altijd erg leuk om te doen, maar hij laat dat nu graag aan de jongere generatie over. ”Het is te zwaar is geworden.” Daarnaast werkt Peter inmiddels halve in plaats van hele dagen. “Bij Stilema wordt er gekeken naar wat er bij iemand past. Dankzij alle verschillende werksoorten kun je switchen of verschillende dingen naast elkaar doen.”

Bij Stilema zijn veel verschillende mensen actief. Sommigen werken daar als vrijwilliger, anderen zijn via een traject aan de slag. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar samen zijn we Stilema. We zijn een team”, aldus Peter. Naast het werken met dat team van collega’s, zorgt het contact met klanten voor extra dynamiek, vult hij aan.

Nieuwe vrijwilligers
Met al zijn ervaring werkt Peter regelmatig nieuwe vrijwilligers in bij Stilema. Waarbij Peter zegt: “Ik vind de inzet veel belangrijker dan de prestatie die iemand levert. Je moet hier niks, je mag van alles. We kijken naar wat je wel kan.” Volgens Peter krijg je hier de kans om jezelf te ontplooien. “Ik weet wat het mij heeft gebracht en dat neem ik mee in de begeleiding van anderen”, aldus Peter.

Harold vult hierbij aan: “Nieuwe vrijwilligers draaien eerst in de winkel mee. Op basis van iemands interesse, kijken we samen wat men wil doen. Daarbij is er heel veel mogelijk. We hebben veel verschillende werksoorten en we kijken wat bij iemand past. Het is mooi dat je iemand gaandeweg ziet groeien.”

Kringloopcentrum Stilema zoekt vrijwilligers. Bijvoorbeeld om te helpen bij de kassa of om artikelen te prijzen, bij de inname van spullen, als winkelmedewerker of iemand om de winkel te stylen. Is dat iets voor jou? Meer informatie over deze vacature vind je via www.epedoet.nl/vacatures.

Dick van der Veen over belang vrijwilligerswerk in algemeen en Eper Vrijwilligersprijs in bijzonder

Dick van der Veen uit Epe is dé grote animator achter de gemeentelijke Vrijwilligersprijs van het Jaar. Afgelopen nieuwjaarsreceptie werden deze prijs voor de 25^e keer uitgereikt. Een mooi moment om Dick eens te vragen naar de ontstaansgeschiedenis ervan. “Vrijwilligers zijn een groot goed in een lokale samenleving. Vrijwilligers moeten dus ook aandacht blijven krijgen. Zonder hen zouden heel veel verenigingen, clubs, kerkgenootschappen en andere (zorg)instellingen het niet redden. Deze jaarlijkse prijs (een samenwerking tussen Dick, de gemeente Epe en EpeDoet! van Koppel-Swoe) is dus ooit in het leven geroepen als blijk van waardering voor de onmisbare inzet van velen.”

“Hoe jong ik ben? Eerst een acht en dan nog vier.” Hij lacht om de reactie van degene aan de andere kant van de tafel. “Ja, dat meen ik wel. Ik ben echt 84. Ik kan er niets anders van maken.” Epenaar Dick van der Veen is al bijna 65 jaar (!) van zijn leven actief als journalist. Nog altijd dus. Sterker: geen haar op zijn hoofd die denkt aan stoppen. Al is hij twintig jaar geleden al eens ‘voor de dood weggehaald’, al heeft hij sinds kort last van long-covid: “Ik ga door tot het bittere einde. Ik kan niet anders. Stoppen zou écht mijn einde betekenen. Ik snap dus ook heel goed dat de Rolling Stones nog altijd muziek maken. Als je van je werk houdt, dan is dat verslavend. Dan voelt het bijna als hobby.”

Jo Post Prijs
Over hobby gesproken. We moeten nog even terug naar het ontstaan van die gemeentelijke vrijwilligersprijs. Dick vertelt: “Sinds 1989 ben ik journalistiek betrokken bij de zogenaamde Jo Post Prijs. Naamgever Jo Post was een zeer actieve vrijwilliger in die tijd. Samen met haar en samen met de directeur van de toenmalige Eper welzijnsinstelling SSCW (Dirk van Uitert, red.) hebben we deze vrijwilligersprijs bedacht. Die was echter bestemd voor groepen, verenigingen en organisaties. Als ze in een jaar iets vernieuwends of innoverends gedaan hadden, dan kreeg zo’n club deze prijs. De Jo Post Prijs is vorig jaar voor de 35^e keer uitgereikt.”

Individuele vrijwilligersprijs als spin-off
Als spin-off van deze prijs bedacht Dick samen met de toenmalige Eper welzijnsinstelling (nu Koppel-Swoe) dat er ook wel een prijs voor een individuele vrijwilliger zou kunnen komen. In 2000 werd die Vrijwilligersprijs van het Jaar voor het eerst uitgereikt aan individuen. Na al die jaren is ook dit nog altijd een prijs met zeer veel inhoud en bestaansrecht, vindt de eigenaar van Persburo Van der Veen. “Vrijwilligerswerk is de ruggengraat van maatschappelijke initiatieven. Het zorgt ervoor dat gemeenschappen blijven draaien en dat mensen geholpen worden. Op allerlei plekken. Prachtig.”

Acht verhalen met vrijwilligers
Hoe de selectie gemaakt wordt voor de prijs? Elk jaar schrijft Dick acht verhalen op de gemeentepagina’s in weekkrant Rondom De Sprengen. “Uit die acht verhalen met vrijwilligers uit de gemeente Epe wordt een selectie gemaakt van drie. Die drie personen worden uitgenodigd bij de nieuwjaarsreceptie. Daar maakt de jury (een vertegenwoordiging van vier personen uit de vier dorpen van deze gemeente) bekend wie er gewonnen heeft.”

Vrijwilligerswerk kan iets kleins zijn. Het uitlaten van de hond van de buren, boodschappen doen voor een zieke buurvrouw. Maar soms hebben vrijwilligers er een dagtaak aan. Dick: “Denk bijvoorbeeld aan een bestuursfunctie voor een sportclub of een andere vereniging. Meestal voeren vrijwilligers dit mooie werk onzichtbaar en geheel belangeloos uit. Hoewel vrijwilligerswerk onbetaald is, vertegenwoordigt het een enorme economische waarde. Veel organisaties zouden hun werk niet kunnen voortzetten zonder de inzet van vrijwilligers. Daarom reiken wij de Vrijwilligersprijs van het Jaar uit. Zodat vrijwilligerswerk in het algemeen en Eper vrijwilligers in het bijzonder, ook in het zonnetje gezet worden.”

Dialect en Gait van de Renderklippen
Sommige van Dicks eigen klussen blijken overigens ook vrijwilligerswerk. Zo recenseert hij wekelijks een boek voor een landelijke uitgeverij en is hij al ruim 12 jaar als redacteur verbonden aan De Moespot. Dit driemaandelijkse magazine wordt uitgegeven door het Verbond van Nedersaksische Dialectkringen. De Eper journalist: “Samen proberen we het belang van dialect en streektaal in Nederland centraal te stellen. Zeer belangrijk, wat mij betreft. Zo maak ik onder diverse namen al sinds decennia een dialectcolumn (die vanaf 1980 bekend staat als Gait van de Renderklippen, red.). Ik ben begaan met mijn vak. Maar ik ben ook begaan met het dialect. Dan doe je dat graag en is een geldelijke beloning niet per se meer nodig. En gelukkig zijn er nog veel meer vrijwilligers die hetzelfde denken. Op naar het volgende verhaal met een vrijwilliger uit Epe, Vaassen, Emst of Oene. Op naar de volgende uitreiking van deze jaarlijkse waardevolle prijs!”

De 35ste Jo Postprijs gaat naar Het Vlinderhuis

De vrijwilligers van Het Vlinderhuis werden maandagavond verrast door de uitreiking van de Jo Postprijs. Portefeuillehouder Gert van de Berg sprak lovende woorden aan het adres van een grote groep vrijwilligers die er het jaar door voor zorgen dat de straten in de gemeente er netjes bij liggen. Zo verzamelden ze al 150.000 peukjes van sigaretten. De Jo Postprijs is een initiatief van Koppel-Swoe en Persburo Dick van der Veen. Het wordt gefaciliteerd en financieel gesteund door de gemeente Epe.

De prijs werd in ontvangst genomen door Rene Blok, de voorman van het Vlinderhuis. Alle vrijwilligers kregen een oorkonde en tevens waren er bloemen. De eerste Jo Postprijs ging in 1989 naar het Ouderenvervoer van de Stichting Welzijn Ouderen Epe. De kandidaten voor de Jo Postprijs worden genomineerd door de acht vrijwilligers van de maand. De vrijwilliger van het jaar wordt bekend gemaakt tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente op maandag 6 januari 2025.