Je zult als ondernemer maar jarenlang gebouwd hebben aan je eigen bedrijf dat uiteindelijk letterlijk in vlammen opgaat. Dan zit je in zak en as. Je zult als Epenaar maar altijd hard gewerkt hebben en dan ineens getroffen worden door een herseninfarct en een periode lang niet veel kunnen. Ook dan geldt ineens dezelfde uitdrukking: in zak en as zitten. Toch komen de twee werelden van Bas (voorheen Mohamed geheten) Tahiri en van Gerard Dijkstra een paar jaar geleden op bijzondere wijze bij elkaar. Ze ondersteunen elkaar letterlijk en figuurlijk. Ze pakken de zak op en ruimen de as. Ze helpen elkaar. En kijk eens waar dit duo mede door hun beider niet aflatende hulp nu staan.
Gerard Dijkstra herinnert zich het eerste contact met Bas nog goed. “Ik was vrijwilliger bij het Formulierenteam van Koppel-Swoe en kreeg het verzoek of ik een inwoner van Epe kon helpen met zijn administratie.” Gerard wordt geconfronteerd met een zeer gemotiveerde ondernemer. Iemand die ooit gevlucht is uit Afghanistan, maar inmiddels op indrukwekkende wijze zijn leven in en rondom Epe opgebouwd heeft. Toch zijn er schulden. Er is geen geld om boodschappen te doen, er is geen geld om de maandelijkse huur te voldoen. Er zijn stapels ongeopende brieven. “Ik maakte kennis met iemand die eigenlijk niet meer wist wat hij met zijn leven aan moest.”
Bas vertelt dat hij in de korte tijd dat hij in Nederland woont een goedlopend autobedrijf opbouwt. “Ik woonde in Epe en ik huurde een pand in Kampen. Ik verdiende goed, ik dacht dat ik alles goed geregeld had.”
Brand
Dan is daar die allesverwoestende brand in mei 2018. Op het industrieterrein waar ook Bas’ bedrijf zit. “De brand begon in een pand ernaast, maar het ging allemaal zo snel, ook mijn garage met te verkopen tweedehandse auto’s was niet meer te redden. Alles was weg: 47 auto’s, de vele autobanden die ik in opslag had. Alles. Toch had ik eerst niet erg veel zorgen. Ik was toch verzekerd?” Die verzekering is er inderdaad. Maar Bas blijkt verzekerd te zijn tegen alles, behálve tegen brandschade. “Ik snapte niets van die formulieren. Ik wist niet meer wat ik moest doen.” In een periode van slechts enkele maanden, stort zijn wereld in. “Ik had niets meer. Ik heb wekenlang geleefd van enkel droog brood en pakken jus d’orange.”
Hij krijgt contact met Ria Steentjes, coördinator van Het Formulierenteam van Koppel-Swoe. Ze vraagt aan Gerard, één van de vrijwilligers aldaar, om contact met Bas op te nemen. Eerstgenoemde vertelt daarover. “Ik sprak hem vaak. Ik heb hem met veel plezier geholpen. Er is een band ontstaan. Mijn vrouw Annemieke en ik hebben twee kinderen, maar Bas hoort er sindsdien ook bij. Hij voelt oprecht als familie.”
Bas krijgt zijn leven mede door Gerards hulp weer op orde. Dan gebeurt er iets dat het contact tussen Gerard en Bas nog meer geïntensiveerd heeft. “Ik had al een tijdje niets van Gerard gehoord en belde hem op. Hij vertelde dat hij in het ziekenhuis lag. Hij had een herseninfarct gehad.” Al bij de eerste mogelijkheid, bezoekt Bas hem in het ziekenhuis. “Ik wilde er voor hem zijn, zoals hij er ook voor mij was geweest.”
Wanneer Gerard na een maandenlange revalidatie weer naar huis kan, blijkt dat er diverse klussen zijn die hij samen met zijn vrouw niet meer kan doen. “We hebben daarom vaak de hulp ingeroepen die Bas aanbood, aangenomen. Ik hoefde maar te bellen of hij stond voor ons klaar. Twee jaar geleden hebben we zelfs samen de kerstboom versierd.” Bas lacht: “Ik snapte niets van die kerstboom. In Afghanistan is die traditie niet bekend.”
Sindsdien zet Bas zich in als taxichauffeur, maar doet hij ook vele klussen in en om het huis, zo vertelt Gerard. “Zo moest onze carport ooit eens afgebroken worden. En toen onze zeilboot verkocht werd, was hij een van de hulpen om hem perfect schoon te maken. En soms zit hij hier alleen om te praten. Omdat we elkaar gemist hebben.”
Gerard op zijn beurt, helpt Bas nog altijd op zakelijk gebied. “Hij wilde maanden geleden heel graag weer als eigen ondernemer aan de slag. We hebben samen een ondernemersplan uitgewerkt dat hij gebruikt om zijn nieuwe bedrijf op te starten.” Geen autogarage dit keer, want daar is veel startkapitaal voor nodig. Bas is tegenwoordig marktkoopman. Wekelijks verkoopt hij op vier verschillende markten telefoonaccessoires. “Maar ik ga ooit zeker nog weer een autobedrijf starten. Sleutelen aan auto’s is mijn passie. Dat doe ik al sinds ik 11 ben. In Afghanistan had ik ook jarenlang een autogarage. Ik hoop dat ook in Nederland weer te kunnen doen. Ik vind het leuk om te doen en ben er ook goed in.”
Niet Jan maar Bas
Tot slot vertelt Bas nog even over de bijzondere achtergrond achter zijn zeer Hollandse naam. “Ik woon in Nederland, ik voel me Nederlander, ik heb een Nederlands paspoort. Ik heb natuurlijk nog contact met mijn familie in Afghanistan. Maar door alles wat daar gebeurd is, zal ik nooit meer veilig kunnen terugkeren naar mijn geboorteland. Ik wil mijn oorspronkelijke naam dus ook niet meer gebruiken. Die doet me te veel denken aan alle nare dingen die daar gebeurd zijn. Ik vertelde dit een tijd geleden aan Gerard en Annemieke. Ik zei dat ik een échte Hollandse naam wilde. Jan, ofzo.”
Gerard en zijn vrouw vinden die naam totaal niet bij hem passen. Bas is een veel beter alternatief, zo concludeert het echtpaar. Sindsdien is dit de mooie nieuwe naam voor deze 36-jarige enthousiaste Epenaar. Dat blijkt helemaal wanneer je gaat speuren op internet. Die zoektocht leert namelijk dat Bas(tiaan) een verkorte vorm is van het Griekse woord Sebastiaan dat ‘eerwaardig’ betekent. Eigenlijk zegt dat exact iets over de dankbaarheid van Gerard richting Bas. En vice versa natuurlijk.
Meer weten?
Zou je ook als vrijwilliger aan de slag willen gaan bij het Formulierenteam? Neem dan contact op met Ria Steentjes via 06-28 14 98 36 of r.steentjes@koppelswoe.nl. Wil je meer weten over vrijwilligerswerk in de gemeente Epe? Bel of mail dan Suzanne Tuinman, via s.tuinman@koppelswoe.nl of 06-52 11 31 40. Of bekijk www.koppelswoe.nl/vrijwilligers-koppel-swoe of www.epedoet.nl.
