Bijna 50 jaar onafgebroken verricht Hillie Stenfert vrijwilligerswerk in de gemeente Epe. “Ik heb er nog steeds plezier in en als me de gezondheid gegeven wordt hoop ik het nog een tijdje vol te houden”, zegt de Hattemse van origine, die na haar huwelijk in Epe kwam wonen. Haar gemeenschapszin strekt zich uit over een breed terrein: van de Goede Herderkerk, via het Hospice en de Kruimelschaar tot de voetbalvereniging Oene.
Tot aan haar pensionering maakte ze beroepshalve lange dagen. “Ik ging om zeven uur de deur uit, kwam tegen zessen ’s avonds weer thuis en om acht uur vroeg het vrijwilligerswerk mijn aandacht. Ach, als je erop terugkijkt heb ik best veel onderhanden gehad, maar zo zijn er meer mensen hoor. Het heeft mijn leven in hoge mate verrijkt.”
Hillie denkt dat ze het een beetje van huis uit heeft meegekregen. “Mijn vader was actief betrokken bij de voetbalvereniging Hatto Heim. Hij zat in de keuzecommissie die het eerste elftal samenstelde. Als die mannen ’s avonds bij ons in de huiskamer hun besprekingen begonnen moesten wij als kinderen naar bed.”
Toen ze in Epe kwam wonen werd ze gelijk actief voor de Goede Herderkerk. “Het begon met de zondagschool, vervolgens de commissie van bijstand, daarna ouderling en nu diaken. Als snel daarna ging ik aan de slag voor de Kruimelschaar. Ik bezoek wekelijks twee mensen. Dat neigt een beetje naar Mantelzorg met ziekenhuisbezoek en dergelijke. Ik heb nog twee andere bezoekadressen waar ik iets minder vaak mijn neus om de deur steek. Met hen voer ik soms diepgaande gesprekken. Daar leer je veel van.”
Hospice Casa Vera heeft haar hart. Het blijkt uit het antwoord op onze vraag wat er overeind zou blijven als dat slechts één casus zou mogen zijn. Dan hoeft ze geen seconde na te denken om de naam van deze instelling in de mond te nemen. “Het is zo hartverwarmend om voor mensen in hun laatste levensdagen iets te kunnen betekenen. Ze vragen me wel eens of ik het niet allemaal mee naar huis neem. Dat valt wel mee, maar het laat je natuurlijk niet onberoerd. Je kunt en wilt je gevoelens niet uitschakelen.”
Samen met haar man zet ze de schouders onder de groep Lief en Leed van de voetbalvereniging Oene. Zij schrijft bij rouw en trouw warme woorden op een kaart die hij bij de leden thuis bezorgt. En voor we het vergeten: ze loopt ieder jaar tig collectes, schenkt koffie in het verzorgingshuis De Boskamp en werkt nog twee dagen per week als vrijwilligster mee in de christelijke boekhandel Pelgrim. In de afgelopen anderhalf jaar verraste ze mensen die corona opliepen met een attentie. De kosten nam ze voor eigen rekening. Dat krijgen we te horen van mensen om haar heen, want zelf doet ze er liever het stilzwijgen toe. Alleen op woensdag ‘neemt ze vrij’. Die is bestemd om bij te tanken via een fiets- of wandeltocht. Ze kan niet ontkennen veel voor de gemeenschap te doen, maar is er allerminst van overtuigd dat het allemaal in de krant moet.
